+A1.jpg)
ကိုဟိုဒင္းေရ ....
စိုင္းထီးဆိုင္တေယာက္ ဆံုးရွာျပန္ပါေရာ့လားဗ်ာ။ တေန႕ကပဲ က်ေနာ္နဲ႕ မိတ္ေဆြတေယာက္နဲ႕ အီးေမးလ္အျပန္အလွန္ေရးၾကရင္း တကဲ့ ဂီတအႏုပညာသည္စစ္စစ္ျဖစ္တဲ့သူက...ဂီတလုင္ေမာင္ကိုကို ဆံုးသြားတာ ဘယ္သူမွ ဂုဏ္ျပဳစာ မေရးၾကဘူး ျပည္တြင္းမွာလည္း မေရးၾကဘူးလို႔ ၀မ္းနည္းေဒါသနဲ႔ ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း သူ႔ခံစားမႈကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိတာနဲ႔ ငိုင္က် သြားမိတယ္။ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ သူနဲ႔ မတမ္းမယိမ္းကြယ္လြန္္ၾကတဲ့ ေအ၀မ္းစိုးျမင့္၊ ကိုေလးညႊန္႔စသျဖင့္ အစားထိုးမရတဲ့ ပညာရွင္ေတြ ကြယ္လြန္တာဟာလည္း တကယ့္ကို ၀မ္းနည္းစရာပဲ။ က်ေနာ့္ ေခါင္းထဲမွာ (ရင္ထဲမွာလို႔လည္း ဆိုႏိုင္ပါတယ္) သူတို႔ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးတေစာင္ေလာက္ ေရးခ်င္လိုက္တာလို႔ ေပၚပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က သူတို႔အေၾကာင္းကို သူမ်ားတကာထက္ ပိုသိတာလည္းမဟုတ္၊ သူတို႔ ပညာကိုလည္း လိုက္မီတာ မဟုတ္ပဲနဲ႔၊ ေရးလိုက္ပါမွ ေယာအတြင္း၀န္ ဦးဘိုးလႈိင္ရဲ႕စာကို ငတာက ခ်ီးက်ဴး တာမ်ဳိး ျဖစ္ေနမွာ စိုးလို႔ မေရးခဲ့ဘူးလို႔ အဲဒီမိတ္ေဆြကို ျပန္ေျပာလုိက္မိပါတယ္။
အခုေတာ့ သူတို႔ေနာက္ကို ထက္ျမက္တဲ့ ဂီတာပညာရွင္ ေနာက္တေယာက္ လိုက္သြားပါျပန္ေကာလားဗ်ာ.....။
သူကြယ္လြန္တဲ့ သတင္းကို ေက်ညာၿပီေနာက္ ေရဒီယိုေတြကေန သူ႕ရဲ႕ “ ေနရစ္ေတာ့ကြယ္၊ သြားေတာ့မယ္” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးဖြင့္ေပးေတာ့ က်ေနာ္ျဖင့္ မ်က္ရည္က်လုတဲတဲ ေငးေနမိ၊ ျပန္သတိရေနမိတယ္။ သတိရဆို က်ေနာ့္ဘ၀ရဲ႔ အႀကီးမားဆံုး အေျပာင္းအလဲႀကီး တခုျဖစ္ေပၚေနတုန္းမွာ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဘ၀အတြင္း၀င္ေရာက္လာတဲ့ သီခ်င္းမ်ားနဲ႔ ေတးသံရွင္ေပကိုး။ ဘယ္လုိမွ ေမ့မရတဲ့ ေနရက္မ်ားနဲ႔ ေမ့မရတဲ့ သီခ်င္းမ်ားေလ။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ (၃၀) ေက်ာ္က..............။
ခင္ဗ်ားလည္းသိတဲ့အတိုင္းပဲ က်ေနာ့္ လူငယ္ဘ၀ဟာ သာမန္လူ႕ေလာကမွာ တယ္ၿပီးေနရတာမွ မဟုတ္တာ။ ေထာင္ထဲနဲ႔ ေတာထဲမွာ ျဖတ္သန္းရတဲ့ ကာလက ပိုမ်ားတဲ့ဥစၥာ။ ဒီလုိနဲ႔ တခါေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ သိၾကတဲ့အတုိင္း ပစၥ ႏၱရစ္အရပ္မွာ က်ေနာ္ကာလတခု သြားေနလိုက္ရတယ္။ အဲဒီက ျပန္ေရာက္လာေတာ့ အင္းစိန္ေထာင္ထဲေရာက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ေခတ္ေပၚစတီရီယိုေတးေတြကို ၾကားရတာကိုးဗ်။
ေထာင္ျပင္ကေန လႊင့္ပ်ံ႕လာတဲ့ ေလာ္သံေတြကေပါ့။ က်ေနာ္ျဖင့္ ဟာ... ငါ့နားမ်ား မွားတာလား၊ ဘာသာျခား သီခ်င္းေတြ လႊင့္ေနတာလား၊ ဂီတကလည္း ဆန္းခ်င္တိုင္းဆန္း၊ စာသားေတြကလည္း မပီပဲကိုးဗ်။ ယဥ္ေက်းမႈခ်င္း ေဆာင့္မိတာလို႔ ဆိုရမလားမသိပါဘူး၊ ေခါင္းကိုခ်ာလပတ္လည္ ရမ္းသြားတာပဲ။ အဲဒီေနာက္ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ႏွမနဲ႔ ညီကို ေမးၾကည့္ၿပီး သူတို႔ ေျပာျပလို႔သိရတယ္။
ေအာ္.......... ဒါစတီရီယိုေတး ဆိုတာတဲ့လားေပါ့။ ႏို႔ေပမဲ့ ကိုယ့္နားနဲ႔ စိမ္းလြန္းလို႔ က်ေနာ္က အလွမ္းေ၀းေ၀းမွာပဲ ေနလိုက္မိတယ္။ တပုဒ္မွ စိတ္မ၀င္စားခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအထဲမွာ ထူးထူးျခားျခား ခၽြန္ထက္ေနတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကိုေတာ့ သတိထားမိလုိက္တယ္။ အဲဒါက မနက္ကေန ေန၀င္အထိ ဆိုရမေလာက္နီးပါး ၾကားေနရတဲ့ သီခ်င္းက “ မႏၱေလးေရာက္ ရွမ္္းကေလးတေယာက္” ဆိုတဲ့ သီခ်င္း။
အဲဒီေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္အိမ္ကိုစြန္႔ခြာရေရာ။ မိဘေမာင္ႏွမနဲ႔ ေဆြမ်ဳိးမိတ္ေဆြေတြကို ခြဲခြာရေရာ။ ရွမ္းျပည္နယ္က ေတာင္တန္းေတြေပၚ ေရာက္သြားတယ္။ ရွမ္း၊ ပအို႔၊ ေတာင္သူ၊ လီေရွာ၊ အင္းသား၊ ဓႏု စတာေတြ ေနထိုင္တဲ့ ေတာင္တန္းေတြ၊ လြင္ျပင္ေတြမွာ ေပါ့ဗ်ာ။ အိုးစည္သံ၊ လင္းကြင္းသံေတြ ၿမိဳင္လွတဲ့၊ အဲ....မဟုတ္ဘူးဗ်။ အိုးစည္သံ...လင္းကြင္းသံ ဆိုတာက ပြဲလမ္းက်မွ ၾကားရတာ။ ၀ါတြင္းဆြမ္းကပ္ဖို႔ အဖိတ္ေန႔မွာလည္း ၾကားရတယ္။ က်န္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ အမ်ားဆံုးၾကားရတာဟာ စိုင္းထီးဆိုင္နဲ႔ စိုင္ေမာ္၀္တို႔ရဲ႕ သီခ်င္းေတြပဲဗ်ဳိ႕။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္၊ ဘယ္လူမ်ဳိးေတြအၾကားေရာက္ေရာက္ ကာလသား၊ ကာလသမီးေတြဟာ ကက္ဆက္ပါလာသူကို စိုင္းထီးဆိုင္နဲ႔ စိုင္ေမာ္၀္တို႔ရဲ႕ သီခ်င္းေတြ ဖြင့္ခိုင္းၾကတာပဲ။ လားရႈိးသိန္းေအာင္တို႔ ဘာတို႔လည္းႀကိဳက္ၾကပါရဲ႕၊ ဒါေပမဲ့ ဒီႏွစ္ေယာက္၊ အထူးသျဖင့္ စိုင္းထီးဆိုင္ေလာက္ ေပၚျပဴလာျဖစ္တာ ဘယ္သူ႔မွ မေတြ႔ရေပါင္ဗ်ာ။
ပအို႔ အမ်ဳိးသားေတြမွာ အပ်ဳိလည္တယ္ဆိုတဲ့ ဓေလ့ရွိတာကိုးဗ်။ အပ်ဳိလည္တယ္ဆိုတာ ထူးထူးျခားျခား ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ တေန႔လံုး သနပ္ဖက္ၿခံ၊ ၾကက္သြန္ခင္းထဲမွာ အလုပ္လုပ္ၾကၿပီးတဲ့ေနာက္ ညမွာ အပ်ဳိေလးေတြရွိတဲ့ အိမ္ေတြကိုသြားၿပီး မီးဖိုေရွ႕မွာထိုင္ ေလကန္ၾကတာကိုးဗ်။ မီးဖိုဆိုတာက အိမ္ရဲ႕ အဓိက အခန္း၊ ဧည့္ခန္းႀကီးထဲမွာ ရွိတာပါ။ ေနာက္ၿပီး ကာလသားနဲ႔ ကာလသမီး တေယာက္ခ်င္းစကားေျပာတာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္ရွင္အပ်ဳိက လာသမွ် ကာလသားကို ဧည့္ခံစကားေျပာရတာပါ။ ေျပာတာက တဖက္က အလုပ္လုပ္ရင္း တဖက္ကေျပာတာပါ။
ဥပမာ ၾကက္သြန္ခ်ိန္ဆိုရင္ ၾကက္သြန္မ်ဳိးေတြကို စိုက္ဖို႔အတြက္ ဥေတြကေန အေျမွာင္းေတြအျဖစ္ ေခၽြၾကရတယ္။ အိမ္ရွင္မိန္းကေလးက သူ႕အိမ္ကမ်ဳိးေတြကို ေခၽြ၊ လာတဲ့ကာလသားေတြကလည္း ကိုယ္ယူလာတဲ့ ကိုယ့္အိမ္က ၾကက္သြန္မ်ဳိးေတြကို ေခၽြ၊ အဲဒီလို ေလကန္ ၾကတာပဲဗ်။ အဲ...ထူးျခားတဲ့ ထံုးစံတခုက ကာလသားေတြက ေကာင္မေလးေတြကို နင္ငါ့ကို ႀကိဳက္သလား လုိ႔ေမးရင္ ႀကိဳက္တယ္လုိ႔ ျပန္ေျဖရတယ္ဗ်။ သူတို႔ထံုးစံပဲ။ ခုနက ေျပာေနတာနဲ႔ ျပန္ဆက္ရရင္ အဲဒီလုိ အပ်ဳိလည္ၾကရာမွာ တတ္ႏိုင္တဲ့ကာလသားမ်ားက ကက္ဆက္ေလးေတြ သယ္သြားၾကတာကိုးဗ်။ ၿပီးမွ အပ်ဳိ႕ေရွ႕မွာ ဖြင့္ျပ၊ နားေထာင္ၾက၊ ထင္ျမင္ခ်က္ေပးၾကေပါ့ေလ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ ၾကက္သြန္ထည့္တဲ့ ပလုိင္းေတြထဲမွာ ကက္ဆက္ေခြေတြနဲ႔ ဓါတ္ခဲအသစ္အေဟာင္း၊ တပတ္ရစ္၊ ဓာတ္ခဲ မ်ဳိးစံုပါလာတတ္သဗ်။ လက္တဖက္မွာေတာ့ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးေပါ့ဗ်ာ။ မိုးရြာရြာ ႏွင္းက်က် အဲဒီစတုိင္က မေပ်ာက္ဘူးဗ်။ အဲဒီလုိ ညေတြမွာ ဖြင့္တဲ့ သီခ်င္းေတြကေတာ့ စိုင္းထီးဆိုင္၊ စိုင္ေမာ၀္တို႔ရဲ႕ ဟာေတြေပါ့ဗ်။
က်ေနာ္က အဲဒီတုန္းက တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကို္င္ အဖြဲ႕တဖြဲ႕နဲ႕ အတူေန၊ အတူစား၊ အတူလႈပ္ရွားေနတာ ဆိုေတာ့ ရြာတကာလွည့္ၿပီး ၿမိဳ႕နယ္အလုပ္ေတြ လုပ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီက်ေနာ္တို႔ရဲ႕အဖြဲ႔မွာ ေသနတ္လို မပါမျဖစ္ပါေလ့ရွိတာက ကက္ဆက္နဲ႔ ကက္ဆက္ေခြေတြပဲဗ်။ သူတို႔က ေဒသခံလူထု။ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ပိုင္းေတြနဲ႔ စကားေျပာၿပီးရင္ ကက္ဆက္ေလးဖြင့္၊ ေထြရာေလးပါး ေျပာၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီအခါမွာ ကာလသားေတြက ဘာသီခ်င္းရွိသလား၊ ဘယ္သီခ်င္းေလးဖြင့္ပါအုန္း စသျဖင့္ ေျပာၾက၊ ေတာင္းဆိုၾကတာ။ စိုင္းထီးဆိုင္နဲ႔ စိုင္ေမာ၀္တို႔ရဲ႕ သီခ်င္းေတြခ်ည္းပါပဲ။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔တေတြ တေတာင္ကေန တေတာင္၊ တရြာကေနတရြာ သြားၾကေတာ့လည္း လက္ထဲပါလာတဲ့ကက္ဆက္က သူတို႔ သီခ်င္းေတြပဲ ထြက္ေနတာကိုးဗ်။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္အဖို႔ ရွမ္းျပည္နယ္က ဒီေတာ၊ ဒီေတာင္၊ဒီေျမာင္၊ ဒီစမ္းေတြနဲ႔ ဒီသီခ်င္းေတြဟာ ခြဲလို႔မရဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ ေလွစီးရင္း၊ ျမင္းစီးရင္း ဒီသီခ်င္းေတြနဲ႔ လြင့္ေမ်ာခဲ့ရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူး။ တခါတေလ ကိုယ္က သူတို႔စကားနားမလည္လို႔ ကိုုယ့္ကိုရြာထဲက အိမ္တအိမ္မွာ ေသနတ္တလက္၊ ကက္ဆက္တလံုးနဲ႔ ထားခဲ့တာမ်ဳိးေတြလည္းရွိတယ္။ ကက္ဆက္နဲ႔ထားခဲ့တယ္ ဆိုတာထက္ ထီးဆိုင္တို႔ စိုင္ေမာင္၀္တို႔နဲ႔ ထားခဲ့တယ္ဆိုရင္ ပိုမွန္မယ္ ထင္ပါတယ္ဗ်ာ။
က်ေနာ္ အဲဒီေနရာေတြကို ခြာရတဲ့အခါမွာ သူတို႔သီခ်င္းေတြ ေခါင္းထဲရင္ထဲမွာ စြဲကပ္ၿပီး ပါလာတာေပါ့၊ အဲဒါလည္း ၾကာသြားၿပီ။
အခုေတာ့ က်ေနာ့္ လက္ထဲမွာ ေသနတ္မရွိေတာ့ဘူး။
ရင္ထဲမွာ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႕ သီခ်င္းေတြေတာ့ ရွိေနတယ္။
စိုင္းထီးဆိုင္တေယာက္ ဆံုးရွာျပန္ပါေရာ့လားဗ်ာ။ တေန႕ကပဲ က်ေနာ္နဲ႕ မိတ္ေဆြတေယာက္နဲ႕ အီးေမးလ္အျပန္အလွန္ေရးၾကရင္း တကဲ့ ဂီတအႏုပညာသည္စစ္စစ္ျဖစ္တဲ့သူက...ဂီတလုင္ေမာင္ကိုကို ဆံုးသြားတာ ဘယ္သူမွ ဂုဏ္ျပဳစာ မေရးၾကဘူး ျပည္တြင္းမွာလည္း မေရးၾကဘူးလို႔ ၀မ္းနည္းေဒါသနဲ႔ ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း သူ႔ခံစားမႈကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိတာနဲ႔ ငိုင္က် သြားမိတယ္။ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ သူနဲ႔ မတမ္းမယိမ္းကြယ္လြန္္ၾကတဲ့ ေအ၀မ္းစိုးျမင့္၊ ကိုေလးညႊန္႔စသျဖင့္ အစားထိုးမရတဲ့ ပညာရွင္ေတြ ကြယ္လြန္တာဟာလည္း တကယ့္ကို ၀မ္းနည္းစရာပဲ။ က်ေနာ့္ ေခါင္းထဲမွာ (ရင္ထဲမွာလို႔လည္း ဆိုႏိုင္ပါတယ္) သူတို႔ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးတေစာင္ေလာက္ ေရးခ်င္လိုက္တာလို႔ ေပၚပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က သူတို႔အေၾကာင္းကို သူမ်ားတကာထက္ ပိုသိတာလည္းမဟုတ္၊ သူတို႔ ပညာကိုလည္း လိုက္မီတာ မဟုတ္ပဲနဲ႔၊ ေရးလိုက္ပါမွ ေယာအတြင္း၀န္ ဦးဘိုးလႈိင္ရဲ႕စာကို ငတာက ခ်ီးက်ဴး တာမ်ဳိး ျဖစ္ေနမွာ စိုးလို႔ မေရးခဲ့ဘူးလို႔ အဲဒီမိတ္ေဆြကို ျပန္ေျပာလုိက္မိပါတယ္။
အခုေတာ့ သူတို႔ေနာက္ကို ထက္ျမက္တဲ့ ဂီတာပညာရွင္ ေနာက္တေယာက္ လိုက္သြားပါျပန္ေကာလားဗ်ာ.....။
သူကြယ္လြန္တဲ့ သတင္းကို ေက်ညာၿပီေနာက္ ေရဒီယိုေတြကေန သူ႕ရဲ႕ “ ေနရစ္ေတာ့ကြယ္၊ သြားေတာ့မယ္” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးဖြင့္ေပးေတာ့ က်ေနာ္ျဖင့္ မ်က္ရည္က်လုတဲတဲ ေငးေနမိ၊ ျပန္သတိရေနမိတယ္။ သတိရဆို က်ေနာ့္ဘ၀ရဲ႔ အႀကီးမားဆံုး အေျပာင္းအလဲႀကီး တခုျဖစ္ေပၚေနတုန္းမွာ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဘ၀အတြင္း၀င္ေရာက္လာတဲ့ သီခ်င္းမ်ားနဲ႔ ေတးသံရွင္ေပကိုး။ ဘယ္လုိမွ ေမ့မရတဲ့ ေနရက္မ်ားနဲ႔ ေမ့မရတဲ့ သီခ်င္းမ်ားေလ။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ (၃၀) ေက်ာ္က..............။
ခင္ဗ်ားလည္းသိတဲ့အတိုင္းပဲ က်ေနာ့္ လူငယ္ဘ၀ဟာ သာမန္လူ႕ေလာကမွာ တယ္ၿပီးေနရတာမွ မဟုတ္တာ။ ေထာင္ထဲနဲ႔ ေတာထဲမွာ ျဖတ္သန္းရတဲ့ ကာလက ပိုမ်ားတဲ့ဥစၥာ။ ဒီလုိနဲ႔ တခါေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ သိၾကတဲ့အတုိင္း ပစၥ ႏၱရစ္အရပ္မွာ က်ေနာ္ကာလတခု သြားေနလိုက္ရတယ္။ အဲဒီက ျပန္ေရာက္လာေတာ့ အင္းစိန္ေထာင္ထဲေရာက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ေခတ္ေပၚစတီရီယိုေတးေတြကို ၾကားရတာကိုးဗ်။
ေထာင္ျပင္ကေန လႊင့္ပ်ံ႕လာတဲ့ ေလာ္သံေတြကေပါ့။ က်ေနာ္ျဖင့္ ဟာ... ငါ့နားမ်ား မွားတာလား၊ ဘာသာျခား သီခ်င္းေတြ လႊင့္ေနတာလား၊ ဂီတကလည္း ဆန္းခ်င္တိုင္းဆန္း၊ စာသားေတြကလည္း မပီပဲကိုးဗ်။ ယဥ္ေက်းမႈခ်င္း ေဆာင့္မိတာလို႔ ဆိုရမလားမသိပါဘူး၊ ေခါင္းကိုခ်ာလပတ္လည္ ရမ္းသြားတာပဲ။ အဲဒီေနာက္ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ႏွမနဲ႔ ညီကို ေမးၾကည့္ၿပီး သူတို႔ ေျပာျပလို႔သိရတယ္။
ေအာ္.......... ဒါစတီရီယိုေတး ဆိုတာတဲ့လားေပါ့။ ႏို႔ေပမဲ့ ကိုယ့္နားနဲ႔ စိမ္းလြန္းလို႔ က်ေနာ္က အလွမ္းေ၀းေ၀းမွာပဲ ေနလိုက္မိတယ္။ တပုဒ္မွ စိတ္မ၀င္စားခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအထဲမွာ ထူးထူးျခားျခား ခၽြန္ထက္ေနတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကိုေတာ့ သတိထားမိလုိက္တယ္။ အဲဒါက မနက္ကေန ေန၀င္အထိ ဆိုရမေလာက္နီးပါး ၾကားေနရတဲ့ သီခ်င္းက “ မႏၱေလးေရာက္ ရွမ္္းကေလးတေယာက္” ဆိုတဲ့ သီခ်င္း။
အဲဒီေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္အိမ္ကိုစြန္႔ခြာရေရာ။ မိဘေမာင္ႏွမနဲ႔ ေဆြမ်ဳိးမိတ္ေဆြေတြကို ခြဲခြာရေရာ။ ရွမ္းျပည္နယ္က ေတာင္တန္းေတြေပၚ ေရာက္သြားတယ္။ ရွမ္း၊ ပအို႔၊ ေတာင္သူ၊ လီေရွာ၊ အင္းသား၊ ဓႏု စတာေတြ ေနထိုင္တဲ့ ေတာင္တန္းေတြ၊ လြင္ျပင္ေတြမွာ ေပါ့ဗ်ာ။ အိုးစည္သံ၊ လင္းကြင္းသံေတြ ၿမိဳင္လွတဲ့၊ အဲ....မဟုတ္ဘူးဗ်။ အိုးစည္သံ...လင္းကြင္းသံ ဆိုတာက ပြဲလမ္းက်မွ ၾကားရတာ။ ၀ါတြင္းဆြမ္းကပ္ဖို႔ အဖိတ္ေန႔မွာလည္း ၾကားရတယ္။ က်န္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ အမ်ားဆံုးၾကားရတာဟာ စိုင္းထီးဆိုင္နဲ႔ စိုင္ေမာ္၀္တို႔ရဲ႕ သီခ်င္းေတြပဲဗ်ဳိ႕။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္၊ ဘယ္လူမ်ဳိးေတြအၾကားေရာက္ေရာက္ ကာလသား၊ ကာလသမီးေတြဟာ ကက္ဆက္ပါလာသူကို စိုင္းထီးဆိုင္နဲ႔ စိုင္ေမာ္၀္တို႔ရဲ႕ သီခ်င္းေတြ ဖြင့္ခိုင္းၾကတာပဲ။ လားရႈိးသိန္းေအာင္တို႔ ဘာတို႔လည္းႀကိဳက္ၾကပါရဲ႕၊ ဒါေပမဲ့ ဒီႏွစ္ေယာက္၊ အထူးသျဖင့္ စိုင္းထီးဆိုင္ေလာက္ ေပၚျပဴလာျဖစ္တာ ဘယ္သူ႔မွ မေတြ႔ရေပါင္ဗ်ာ။
ပအို႔ အမ်ဳိးသားေတြမွာ အပ်ဳိလည္တယ္ဆိုတဲ့ ဓေလ့ရွိတာကိုးဗ်။ အပ်ဳိလည္တယ္ဆိုတာ ထူးထူးျခားျခား ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ တေန႔လံုး သနပ္ဖက္ၿခံ၊ ၾကက္သြန္ခင္းထဲမွာ အလုပ္လုပ္ၾကၿပီးတဲ့ေနာက္ ညမွာ အပ်ဳိေလးေတြရွိတဲ့ အိမ္ေတြကိုသြားၿပီး မီးဖိုေရွ႕မွာထိုင္ ေလကန္ၾကတာကိုးဗ်။ မီးဖိုဆိုတာက အိမ္ရဲ႕ အဓိက အခန္း၊ ဧည့္ခန္းႀကီးထဲမွာ ရွိတာပါ။ ေနာက္ၿပီး ကာလသားနဲ႔ ကာလသမီး တေယာက္ခ်င္းစကားေျပာတာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္ရွင္အပ်ဳိက လာသမွ် ကာလသားကို ဧည့္ခံစကားေျပာရတာပါ။ ေျပာတာက တဖက္က အလုပ္လုပ္ရင္း တဖက္ကေျပာတာပါ။
ဥပမာ ၾကက္သြန္ခ်ိန္ဆိုရင္ ၾကက္သြန္မ်ဳိးေတြကို စိုက္ဖို႔အတြက္ ဥေတြကေန အေျမွာင္းေတြအျဖစ္ ေခၽြၾကရတယ္။ အိမ္ရွင္မိန္းကေလးက သူ႕အိမ္ကမ်ဳိးေတြကို ေခၽြ၊ လာတဲ့ကာလသားေတြကလည္း ကိုယ္ယူလာတဲ့ ကိုယ့္အိမ္က ၾကက္သြန္မ်ဳိးေတြကို ေခၽြ၊ အဲဒီလို ေလကန္ ၾကတာပဲဗ်။ အဲ...ထူးျခားတဲ့ ထံုးစံတခုက ကာလသားေတြက ေကာင္မေလးေတြကို နင္ငါ့ကို ႀကိဳက္သလား လုိ႔ေမးရင္ ႀကိဳက္တယ္လုိ႔ ျပန္ေျဖရတယ္ဗ်။ သူတို႔ထံုးစံပဲ။ ခုနက ေျပာေနတာနဲ႔ ျပန္ဆက္ရရင္ အဲဒီလုိ အပ်ဳိလည္ၾကရာမွာ တတ္ႏိုင္တဲ့ကာလသားမ်ားက ကက္ဆက္ေလးေတြ သယ္သြားၾကတာကိုးဗ်။ ၿပီးမွ အပ်ဳိ႕ေရွ႕မွာ ဖြင့္ျပ၊ နားေထာင္ၾက၊ ထင္ျမင္ခ်က္ေပးၾကေပါ့ေလ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ ၾကက္သြန္ထည့္တဲ့ ပလုိင္းေတြထဲမွာ ကက္ဆက္ေခြေတြနဲ႔ ဓါတ္ခဲအသစ္အေဟာင္း၊ တပတ္ရစ္၊ ဓာတ္ခဲ မ်ဳိးစံုပါလာတတ္သဗ်။ လက္တဖက္မွာေတာ့ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးေပါ့ဗ်ာ။ မိုးရြာရြာ ႏွင္းက်က် အဲဒီစတုိင္က မေပ်ာက္ဘူးဗ်။ အဲဒီလုိ ညေတြမွာ ဖြင့္တဲ့ သီခ်င္းေတြကေတာ့ စိုင္းထီးဆိုင္၊ စိုင္ေမာ၀္တို႔ရဲ႕ ဟာေတြေပါ့ဗ်။
က်ေနာ္က အဲဒီတုန္းက တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကို္င္ အဖြဲ႕တဖြဲ႕နဲ႕ အတူေန၊ အတူစား၊ အတူလႈပ္ရွားေနတာ ဆိုေတာ့ ရြာတကာလွည့္ၿပီး ၿမိဳ႕နယ္အလုပ္ေတြ လုပ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီက်ေနာ္တို႔ရဲ႕အဖြဲ႔မွာ ေသနတ္လို မပါမျဖစ္ပါေလ့ရွိတာက ကက္ဆက္နဲ႔ ကက္ဆက္ေခြေတြပဲဗ်။ သူတို႔က ေဒသခံလူထု။ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ပိုင္းေတြနဲ႔ စကားေျပာၿပီးရင္ ကက္ဆက္ေလးဖြင့္၊ ေထြရာေလးပါး ေျပာၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီအခါမွာ ကာလသားေတြက ဘာသီခ်င္းရွိသလား၊ ဘယ္သီခ်င္းေလးဖြင့္ပါအုန္း စသျဖင့္ ေျပာၾက၊ ေတာင္းဆိုၾကတာ။ စိုင္းထီးဆိုင္နဲ႔ စိုင္ေမာ၀္တို႔ရဲ႕ သီခ်င္းေတြခ်ည္းပါပဲ။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔တေတြ တေတာင္ကေန တေတာင္၊ တရြာကေနတရြာ သြားၾကေတာ့လည္း လက္ထဲပါလာတဲ့ကက္ဆက္က သူတို႔ သီခ်င္းေတြပဲ ထြက္ေနတာကိုးဗ်။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္အဖို႔ ရွမ္းျပည္နယ္က ဒီေတာ၊ ဒီေတာင္၊ဒီေျမာင္၊ ဒီစမ္းေတြနဲ႔ ဒီသီခ်င္းေတြဟာ ခြဲလို႔မရဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ ေလွစီးရင္း၊ ျမင္းစီးရင္း ဒီသီခ်င္းေတြနဲ႔ လြင့္ေမ်ာခဲ့ရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူး။ တခါတေလ ကိုယ္က သူတို႔စကားနားမလည္လို႔ ကိုုယ့္ကိုရြာထဲက အိမ္တအိမ္မွာ ေသနတ္တလက္၊ ကက္ဆက္တလံုးနဲ႔ ထားခဲ့တာမ်ဳိးေတြလည္းရွိတယ္။ ကက္ဆက္နဲ႔ထားခဲ့တယ္ ဆိုတာထက္ ထီးဆိုင္တို႔ စိုင္ေမာင္၀္တို႔နဲ႔ ထားခဲ့တယ္ဆိုရင္ ပိုမွန္မယ္ ထင္ပါတယ္ဗ်ာ။
က်ေနာ္ အဲဒီေနရာေတြကို ခြာရတဲ့အခါမွာ သူတို႔သီခ်င္းေတြ ေခါင္းထဲရင္ထဲမွာ စြဲကပ္ၿပီး ပါလာတာေပါ့၊ အဲဒါလည္း ၾကာသြားၿပီ။
အခုေတာ့ က်ေနာ့္ လက္ထဲမွာ ေသနတ္မရွိေတာ့ဘူး။
ရင္ထဲမွာ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႕ သီခ်င္းေတြေတာ့ ရွိေနတယ္။
ယာေတာက သာေျဗာ
Summary
Rest of your post
No comments:
Post a Comment